pragnac

"Zgodnie z terminologią lacanowską w podogoni za zaspokojeniem pragnienia zaspakajamy jedynie pożądanie. Brak nigdy nie zostanie wypełniony, jedynie wynajdujmy sobie przedmioty zastępcze- objet a. Każda relacja miłosna opiera się, według Lacana, na spotkaniu dwóch podmiotów naznaczonych brakiem. Podmiot liczy, że jego partner ma to coś, czego mu potrzeba do wypełnienia braku i zaspokojenia pragnienia. Nadzieja, że pragnienie może zostać zaspokojone jest iluzoryczna i działa na tej samej zasadzie co mówienie i wiara, że uda nam się w końcu w pełni wyrazić poprzez język.

Wszystkie postaci w dramacie Łaknąć istnieją tylko poprzez słowo, słowo zredukowane do minimum. Jedynym działaniem jest mówienie. Jedynym działaniem jest próba wyrażenie samego siebie poprzez język. Samego siebie to znaczy braku, który determinuje każda postać. Postaci nie są zdolne do działania bo są świadome swojego pęknięcia, swojej pustki, swojego nieokreślenia. "

zalepieniem "dziury" jest milosc. Lecz jaka milosc jest do tego zdolna? boska? mozna uwierzyc w rozne rzeczy nadajace wewnetrzne poczucie sensu. Tyle, ze ktore sa prawdziwe, okreslic to jest trudniej lub niemozliwe. Kiedy czlowiek zyje na prawde? Na pewno wazna jest swiadomosc. Ale to nie wystarcza czesto. Analiza jest babraniem sie w nieprzebytej pustce. Unieruchamia jw. Jak to jest, gdzie jest prawda?

z www.lacan.pl