wszystkie czesci ukladanki

Od dawna juz, bo mozna to liczyc w latach, jade na pozorach i sprawianych wrazeniach. W koncu ktos najwazniejszy mialby byc kims z tlumu, w koncu przeciez mialby byc kims kogo teraz nie znam. To zmienilo sie w chorobliwa nadwrazliwosc na ludzkie odruchy. Jakby wszyscy mielibyc kandydatami na mojego boga. Przepraszam. Nawet nie tyle kogos, co sama siebie. Przepraszam tez prawde, ktorej jednak nadal chce. Wiem, ze moge istniec na tysiace sposobow, wystarczy uwierzyc w kilka spraw, a zarysowuje sie pewien uklad, schematy i mechanizmy zycia. Wystarczy lekko skrzywic wspomnienia z przeszlosci lub popatrzec na nie w innym swietle z inna interpretacja. Jesli cos cie jednak powstrzymuje to nie jest to fakt, ze ty jednak jestes taki jaki jestes, ze nie mozesz sie zmienic lub, ze masz zasady. Wszystko co czujesz, to o czym jestes przekonany kiedys sie zaczelo. Piamietaj o tym. Wystarczy pewne rzeczy sobie przypomniec, ale jesli masz problemy z przypominaniem, to pamietaj, ze to nie dlatego, ze « taka jestes » tylko dlatego, ze z jakiegos powodu czegos sobie nie przypominasz. Z pewnych rzeczy tez nie chcesz sobie zdac sprawy. Bo co wtedy? Nawet jesli nie wiesz, sprobuj wytrzymac ze spokojem pierwsze kroki na pustyni. Zobaczysz, ze mimo wszystko ziemia sie nie wali, a rzeczy zyskuja nowe spojrzenie. Jednak jesli za wszelka cene pragniesz sie do czegos przyczepic i panicznie boisz sie smierci, moze to byc trudniejsze.

No i tak wiem, ze moge byc na tysiac sposobow. Tylko, ktory wybrac? Kiedys mialby byc to ten, ktory wiazalby sie z rzeczami na jakich mialo mi najbardziej zalezec. M.in ..takie cos jak Ty...Wiem, ze moge to zrobic znowu. Moge odnalesc kogos, moge uwierzyc w nowe prawdy. Nawet nie o to chodzi, ze sie boje, ze to sie skonczy, nawet, nie to, ze jesliby sie skonczylo i znow zdolalabym sie na nowo odnalesc, to grozioby to rozstrojeniem jazni. Po prostu zaczyna to nie miec takiego sensu. Sens to w pewnym sensie cel. Wczesniej celem bylo zycie z Toba. A teraz? jestem rozmontowana, rozstrojona, nie wiem, w ktora strone obracac glowe, wiec obracam we wszystkie. Ale niczego juz tak nie probuje, niczego juz tak nie chce i niekomu nie ufam. Zbyt mocno sie krytykowalam, zbyt szybko przewidzialam co sie stanie. Chcialam uniknac katastrofy, chcialam uciec z zagrozonego krolestwa. Tyle, ze moze ze teraz wydaje mi sie, ze po prostu nie tyle katastrofa by przyszla, a zagrozenie by sie zrealizowalo, co okazaloby sie, ze to wszystko wokol to nie krolestwo, wszystko moglo by nadal trwac, ale okazaloby sie, ze to jakies pastwisko, jakas polana na haldzie gorniczej. Raj na ziemi...chcialabym, jednak..nie wychodzi na to, by to bylo rzeczywiscie mozliwe i dobre. 

Poznalam wlasna wulgarnosc, agresywnosc, wynioslosc, chec zemsty oraz przede wszystkim chec sprawienia wrazenia, jakiego? Z zasady zaplatanej tajemnicy podszytej podejrzeniem o prawde. Niezydentyfikowana, jak zawsze. Bo moze mam nadzieje,z e ona sie gdzies tam kreci, o ile w ogole mozna ja znalesc.

Za kazdym razem zegnamy sie jakbysmy mieli sie nigdy nie zobaczyc. W koncu przeciez nie wiadomo co przyniesie jutro. Mysle o smierci. Juz dawno okazala sie najpewniejszym tematem kazdego dnia zycia. Mowisz: nie martw sie. Ale przygniata mnie fakt, ze tak krotko zyjemy, a tak dlugo nieistniejemy. Jakbysmy byli jakas banka mydlana, ktora przypadkiem wyleciala z butelki plynu do naczyn. Smutne to, nie powiesz, ze nie. Hm, moze za duzo chce. Napewno za duzo mysle. Mam tysiac mysli na kazdy temat. Tyle, ze analiza przypadkow, punktow widzenia, z ktorych kazdy brany pod uwage z rowna powaga powoduje, ze stoi sie na rozstaju drog i nic nowego sie nie stwarza. Dlaczego? Bo czy bys zaczal analize czy nie i tak musisz podjac wybor sam. Wszystko zalezy od tego, co uznasz za prawde i dokad cie ciagnie. Sa momenty kiedy widze ludzi machajacych z drugiego brzegu. Ale skad ja mam byc pewna, ze ja ich na prawde widze, ze to nie zludzenie. Moze pewnosc jest zludzeniem. Moze wszystko opiera sie na wierze? Jesli tak czym jest prawda? Moze niesistniejacym spelnieniem pragnienia, a moze istniejacym.

Jak widzisz swoje pragnienia? Czy myslisz, ze sa niedospelnienia? Czy zawsze dostajesz to co chcesz? Czy podzieliles sobie pragnienia na te mozliwe i te niemozliwe? Czy za tymi drugimi jeszcze tesknisz? Czy pragnienie czegokolwiek ma dla ciebie sens? Czy pragnienia mozna wyslowic? Czy jest to rzecz i przedewszystkim Rzecz? Czy wydaje ci sie, ze ktos kto pyta o takie rzeczy zagraza ci? Pragnienia mozna latwo wykorzystac. Czy mozna byc w zyciu w ogole bezinteresownym? Czy to slowo nie zaprzecza samemu sobie? Dlatego nie lubie slow, bo zanim one zaczely istnien bezinteresownosc byla mozliwa. Ale z takim nielubieniem trudno zyc. Nazywali mnie autystyczne dziecko, a ja wszystko wiem, nie potrzebuje byscie do mnie mowili. Tak na prawde ci co mi pomagali byli wkurzeni, ze jestem jaka jestem. Niestety "wyzdrowialam" zaczelam mowic ich klamstwami. Juz sa o wiele mniej zestresowani. Tak czy owak, wyjezdzam na stacje na Antarktydzie. Mozna tam znalesc prace przy stacji badawczej. Zimno, ale zawsze wolalam zime niz letnie upaly. Choc brakowac mi bedzie deszczow i burzy. Moze zorze polarne wystarcza..

(polfikcja)